იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სხვადასხვა |
| მამა კონსტანტინე: "ქრისტიანს გარდაცვალების არ უნდა ეშინოდეს"
გარდაცვალება ადამიანის დაბადებისთანავე მისი არსებობის განუყოფელი ნაწილი ხდება, რადგან მიწიერი ცხოვრება წარმავალია და ადრე თუ გვიან, ყოველი ჩვენგანისთვის ის გარდაცვალებით სრულდება. ეს ყველამ კარგად იცის, მიუხედავად ამისა, სიკვდილზე ყოველთვის ნაკლებად ფიქრობენ ადამიანები. წმინდა მამები კი შეგვაგონებენ, რომ ხშირად და ყურადღებით უნდა გავიხსენოთ მოსალოდნელი სიკვდილის ჟამი, რადგან არავინ იცის, ვინ როდის, სად და რა მდგომარეობაში დატოვებს წუთისოფელს, სიკვდილის მუდმივი ხსოვნა კი, წმინდა ცხოვრებისაკენ გვიბიძგებს და ამგვარად, აღარც შეგვეშინდება მისი. გარდაცვალება და მიცვალებულთა მსახურება გახლავთ დღევანდელი ინტერვიუს თემა, რომელზეც "გუმბათს" წმინდა იოანე ღმრთისმეტყველის სახელობის ტაძრის მოძღვარი, მამა კონსტანტინე გიორგაძე ესაუბრება.
- მამა კონსტანტინე, ვიცით, რომ გარდაცვალების შემდეგ სიცოცხლე გრძელდება, რომ არსებობს მარადისობა, თუმცა, სიკვდილის ხსენება მაინც შემზარავია ყოველი ჩვენგანისათვის. გვესაუბრეთ, მართლმადიდებლური თვალსაზრისით, რა არის გარდაცვალება. - ალბათ, საუბარი იქიდან უნდა დავიწყოთ, რომ სამოთხეში, სადაც ღმერთმა ადამი და ევა შექმნა, გარდაცვალება არ არსებობდა, არამედ მუდმივი ცხოვრება სუფევდა. გარდაცვალება სამოთხეში ცოდვით დაცემასთან ერთად შემოვიდა... სიკვდილი მართლაც შემზარავია, რადგან ეს არ არის უფლისგან, არამედ ადამიანის შეცოდებისგანაა გამოწვეული.Uუფლის წყალობაა ის, რომ გარდაცვალების შემდეგ, უფალი კვლავ აბრუნებს ადამიანს სასუფეველში, სადაც ხორცსა და სულს აერთებს, თუმცა, ის, დავბრუნდებით თუ არა სასუფეველში, ანუ ცხონება ჩვენს პირად ღვაწლსა და სულიერ ძალისხმევაზეა დამოკიდებული. ქართულად, სიტყვა გარდაცვალება კარგად ჟღერს. არა სიკვდილი, ან განადგურება, არამედ გარდაცვალება, რადგან ესაა მომენტი, როდესაც სული ეყრება ხორცს და ადამიანი მარადიულობაში გადადის. გარდაცვალების შემდეგ, იწყება ახალი, დაუსრულებელი სიცოცხლე - ან ცუდი ან კარგი. ჩვენ ვიცით, რომ ბოლო ჟამს ყველა მიცვალებული აღდგება. მრწამსის სიმბოლოში ეს ძალიან კარგად არის ნათქვამი. ქრისტიანებმა კარგად უნდა გავიაზროთ, თუ რა არის გარდაცვალება. ზოგიერთს გარდაცვალება უბედურება ჰგონია, როდესაც ადამიანის კვდება და საერთოდ ქრება. - როგორი დამოკიდებულება უნდა ჰქონდეს ქრისტიანს სიკვდილის მიმართ, რომელიც ყოველი ჩვენგანის ცხოვრებაში, ოდესღაც აუცილებლად დადგება? - ქრისტიანს სიკვდილის კი არ უნდა ეშინოდეს, არამედ უფალთან შეხვედრისა და იმაზე ფიქრობდეს, რამდენად პირნათელი წარსდგება ღვთის წინაშე. ადამიანი მედგრად უნდა იყოს, როცა იგი გარდაცვალების პირას აღმოჩნდება. მაშინ ბოროტი ძალა ბოლო უთანასწორო ბრძოლას უცხადებს ადამიანს, უნერგავს მას აზრს, თითქოს ღმერთი არ არსებობს, რათა უარყოს იმ ადამიანმა უფალი, ჩავარდეს სასოწარკვეთაში და ვეღარ ცხონდეს. - ჭირისუფლებს ხშირად სჩვევიათ გადამეტებული გლოვა და მწუხარება, წლების განმავლობაში შავი სამოსის ტარება და სხვა. როგორ უნდა დაიცვას მწუხარე ადამიანმა ზომიერება. - დიახ, გარდაიცვლება ადამიანი და მისი ჭირისუფლები გლოვობენ გაუთავებლად. ეს ძალიან ცუდია და ცოდვაა ამავე დროს, რადგან ამგვარი დამოკიდებულებით ადამიანი ურწმუნოებას გამოხატავს, რომ არ სჯერა იმქვეყნიური ცხოვრების, ადამიანის სულის გადარჩენის, არ სჯერა უფლის მოწყალების. რა თქმა უნდა, გლოვა და ტირილი ადამიანთან განშორების მონატრების ტკივილია, მაგრამ გარდაცვალება იმას არ ნიშნავს, რომ გაქრა ადამიანი. გარდაცვალებით ადამიანი ერთი ადგილიდან მეორე ადგილას გადადის. მიცვალებულები ჩვენთან იმაზე უფრო ახლოს არიან, ვიდრე ეს ჩვენ გვგონია. ისინი ცოცხლები არიან და ყოველდღე ჩვენ გვიყურებენ. უფალს მკვდრები არ ჰყავს. მისთვის ყველა ადამიანი ცოცხალია. უნდა ითქვას ისიც, რომ გაუთავებელი გლოვით გარდაცვლილის სულს ზიანს ვაყენებთ. 9 ნეტარებაში არის ნათქვამი - ნეტარ იყვნენ მგლოვიარენი გულითა, რამეთუ იგინი ნუგეშინისცემულ იქნენ. ნეტარი ის კი არ არის, ვისაც ახლობელი გარდაეცვალა და ამის გამო გლოვობს, არამედ ნეტარია ის ადამიანი, ვინც საკუთარ ცოდვებს გლოვობს. აქედან გამომდინარე, მინდა რჩევა მივცე ადამიანებს, ღმერთმა ყველა დაიფაროს, მაგრამ თუ მოხდა და ახლობელი გარდაეცვალათ, ეცადონ, ეს გლოვა სხვა კალაპოტში, ცოდვების მონანიების კალაპოტში გადმოიტანონ. ეს მათი მხრიდან გამოჩენილი სიბრძნე იქნება. ისეთი, როგორიც ჰქონდა ქრისტეს, როცა ლაზარე გარდაიცვალა. ქრისტემ იტირა, იგლოვა ლაზარე, მაგრამ შემდეგ აღადგინა. რა თქმა უნდა, აუცილებელია გლოვა, როცა ადამიანი გარდაიცვლება, მაგრამ ეს არ უნდა იყოს უიმედო გლოვა და ტირილი. თავიდან, ახლობლის დაკარგვით განადგურებულია, სტრესშია ადამიანი, მაგრამ ნელ-ნელა ეს გლოვა აუცილებლად ლოცვამ უნდა შეცვალოს. - ადამიანებისთვის განსაკუთრებული გულისტკენა მოაქვს ახალგაზრდების, ბავშვების გარდაცვალებას. მათ უდროოდ წასულებს უწოდებენ. ეკლესია როგორ ხსნის ამ ქვეყნიდან მათ გასვლას? - ადამიანი ამ ქვეყნიდან უდროოდ წასულად მხოლოდ მიწიერი გაგებით ითვლება. სახარებისეულ ეპიზოდს გავიხსენებ, ქრისტეს დაბადების ჟამს, ჰეროდემ 14 ათასი 2 წლამდე ასაკის ყრმა გააჟლეტინა. ისინი იყვნენ ქრისტესთვის პირველი მოწამენი. მათ მოწამის გვირგვინები დაედგათ. ამ ფაქტის შესახებ წმინდა მამები ასეთ განმარტებას იძლევიან, ის ყრმები მაშინ რომ არ დაეხოცათ, წლების შემდეგ იმ მოედანზე იდგებოდნენ, სადაც ებრაელობამ ქრისტეს სასიკვდილო მსჯავრი დასდო და იძახდა "ჯვარს აცუ ეგე", "ჯვარს აცუ ეგე". რა თქმა უნდა, მაშინ ისინი მოწამეობის გვირგვინებს ვეღარ დაიდგამდნენ. ჩვენც ხშირად გვითქვამს, რა დააშავა იმ პატარა ბავშვმა, ასე ადრიანად რომ გაიყვანა უფალმაო. მართალია, არაფერი დაუშავებია, მაგრამ მას, ალბათ, წინ ელოდა დიდი დანაშაულები და ამიტომ სუფთა გაიყვანა უფალმა. უფალი ხომ მოწყალე ღმერთია. მას ადამიანი ამ ქვეყნიდან მაშინ გაყავს, როცა მისი სულის გადარჩენისთვის ყველაზე საუკეთესო მომენტი დგება. - მაგრამ, მამაო, ისეთი შემთხვევებიც ხომ არის, როდესაც გარდაცვალების საფრთხეს ადამიანი თავისი საქციელით თავადვე იქმნის. მაგალითად, ნასვამ მდგომარეობაში საჭესთან რომ დაჯდება და სხვა. - როცა ადამიანი საკუთარი მიზეზით იქმნის გარდაცვალების საფრთხეს, ესეც უფლის დაშვებაა, მაგრამ აქვე უნდა ითქვას ის, რომ აქ ბოროტის მახეა დაგებული. როცა ადამიანი თვრება, ან სხვა ცოდვაში ვარდება, ამ დროს ის თავს სამართავად ადამიანის მტერს აძლევს. მაშინ უკვე ბოროტი ძალა მოქმედებს და ადამიანს ისეთ რამეს ჩაადენინებს, რამაც, შესაძლოა, მისი სიცოცხლე საფრთხის ქვეშ დააყენოს. ღმერთმა იცის, ვინ ცხონდება და ვინ არა, მაგრამ ხომ გახსოვთ, რას ამბობს უფალი, მეორედ მოსვლის ჟამს რა მდგომარეობაშიც დამხვდებით, იმ მდგომარეობით განგიკითხავთო. ძალიან ცუდია, ადამიანი ცოდვის მომენტში რომ გარდაიცვლება. თუმცა, მისი ცხონება იმაზეც არის დამოკიდებული, თუ ახლობლები როგორ ილოცებენ მისი სულის გადარჩენისთვის. - მამაო, როდესაც ახალგაზრდა ადამიანის გარდაცვალების შემდეგ, ქრისტიანული ცხოვრების წესზე მთელი მისი ოჯახი და საახლობლო მოქცეულა. შესაძლებელია, ადრეულ ასაკში ვინმეს გარდაცვალება, მისი ოჯახის გადარჩენისთვის იყოს დაშვებული? - ხშირ შემთხვევაში ასეა. მე ვიცი ადამიანები, რომლებიც ტაძარში საერთოდ არ გამოჩენილან, მაგრამ გარდაეცვალათ შვილი და მთელი ოჯახი დადგა ეკლესიაში. ე.ი. შვილის გარდაცვალებამ მოიყვანა ისინი ტაძარში. ან კიდევ ვიცი ოჯახები, სადაც მონათლულებიც არ იყვნენ და ახალგაზრდა ადამიანის გარდაცვალების შემდეგ, მთელი ნათესაობა, ბიძაშვილობა მონათლულა. ნახეთ, ამ ქვეყნიდან ერთი ადამიანის გასვლით, 20-30 პიროვნება მივიდა ქრისტესთან. დააკვირდით, როგორია უფლის განგება, რამდენად მოწყალეა იგი. იმ გარდაცვლილს ღმერთი აცხონებს, ზოგადად, სიჭაბუკეში გარდაცვლილი ადამიანის ცხონება უფრო ადვილია და მის ახლობლებს კი თავად ცხონების საფუძველს უქმნის. ამ დროს, ჩვენ კი ვამბობთ ხოლმე, რატომ არ დაიფარა უფალმა, ის ახალგაზრდა ადამიანი როგორ გაიმეტა სასიკვდილოდ და ა.შ. უგუნურებაა ამის თქმა. პირიქით, ყველაფერზე მადლობა უნდა ვუთხრათ ღმერთს. - მამაო, ზოგ ადამიანს მშვიდი სიკვდილი ეწვევა, ზოგი კი ძალიან წვალობს გარდაცვალების ჟამს, მძიმე სნეულება და ტკივილები ტანჯავს, ესეც ცოდვების გამო მიღებული სასჯელია? - ადამიანი სიკვდილის წინ წვალობს? რა თქმა უნდა, მისი ცოდვების გამოა. მინდა გამოკვეთილად აღვნიშნო, რომ უფალი ორჯერ არავის სჯის. ისჯება ან აქ, მიწიერ ცხოვრებაში, ან გარდაცვალების შემდეგ, უფლის სამსჯავროზე. ასე რომ, ესეც წყალობაა უფლისა. ცუდ მდგომარეობაში, მძიმე სნეულებაში ჩავარდა ადამიანი? ტკიოდა? ამ ტკივილებით, შესაძლოა, ის ცხონდეს და გადარჩეს. ჯობია, აქ იწვალოს ადამიანმა, აქ მოელოდეს სასჯელი, ვიდრე იქ, მარადიულ ცხოვრებაში. პატერიკიდან ასეთი ისტორია გამახსენდა. ერთ კელიაში 2 ბერი ცხოვრობდა. მათგან ერთი სულ ავადმყოფობდა და მას მეორე ბერი უვლიდა. როდესაც ავადმყოფი ბერი გარდაიცვალა, ის თავის მეგობარს ხილვაში გამოეცხადა და უთხრა, რომ არა ჩემი სნეულება და ავადმყოფობა, ჩემი გადარჩენა შეუძლებელი იქნებოდაო. ნახეთ, როგორი მოწყალეა უფალი. ავადმყოფობა გეწვია? ეს საჩუქარია, ქრისტე გეწვია. ასე ამბობდნენ ძველად ქრისტიანები და მართალიც არის. დღეს კი, თუ ადამიანს ავადმყოფობა ეწვია და მით უმეტეს, გარდაცვალების წინ, ეს ტრაგიკულ მომენტად მიიჩნევა... ადრე მორწმუნე ადამიანები ნატრობდნენ, რომ სიცოცხლის ბოლო წელი მაინც ეავადმყოფათ, რომ აქვე გადაეხადათ ხარკი ჩადენილი ცოდვებისათვის, და ისე გასულიყვნენ ამ ქვეყნიდან, განწმენდილნი წარმდგარიყვნენ უფლის წინაშე. დღეს კი, სამწუხაროდ, საზოგადოება ანტიტრაგიკული გახდა, ანუ როგორც წმინდა მამა, ბერი პაისი ათონელი ამბობს, ბოროტი ძალა სულის დამაძინებელ ნემსს უკეთებს ადამიანებს... - რას გულისხმობთ მამაო? - ძველად, ჭეშმარიტ ქრისტიანს სიკვდილი ყოველდღე ახსოვდა და გარდაცვალებისათვის ყოველთვის მზად იყო. დღეს კი, პირიქით, თუ გარდაცვალებაზე, ჯოჯოხეთსა და საშინელ სამსჯავროზე ისაუბრებ, ჯერ ერთი, ჩათვლიან, რომ ფსიქიკურად კარგად ვერ ხარ და მეორე, ეს თემა აშინებთ ადამიანებს. ურჩევნიათ გაერთონ, შოუს უყურონ, ვიდრე გარდაცვალებაზე იფიქრონ და ისაუბრონ. არადა, სიბრძნე და გონიერებაა, ადამიანს ახსოვდეს გარდაცვალება. როცა გახსოვს საშინელი სამსჯავრო, ჯოჯოხეთის გეენა და ფიქრობ, თუ როგორ იტანჯებიან იქ ადამიანები, მაშინ ნაკლებად შესცოდავ. ხომ შეიძლება დღესვე გარდავიცვალოთ?.. დედამიწა ჩვენი დროებითი სამყოფელია. აქ ადამიანი მორიგეობს. ჯერ ჩვენმა წინაპრებმა იმორიგევეს, ახლა, ჩვენ ვმორიგეობთ, თუ უფალი ინებებს, მერე ჩვენი ახალი თაობა იქნება მორიგე. ამიტომ ადამიანებს მუდამ უნდა გვახსოვდეს, რომ წარმავლები ვართ. აქ, ამ ცხოვრებაში, ნებისმიერი კუთხით, რაც უნდა კარგი მდგომარეობა გქონდეს, უნდა იცოდე, რომ ოდესღაც ამ ყველაფერს დატოვებ და არც ამის დატოვება უნდა გაგიჭირდეს. მარადიული, როგორც აღვნიშნეთ, არის მომავალი დაუსრულებელი ცხოვრება, კარგი ან ცუდი. - მამაო, რადგან გარდაცვალებაზე ვსაუბრობთ, მიცვალებულთა მსახურებაზეც გავამახვილოთ ყურადღება. ახალშესვენებულის სულისთვის რა წესების აღსრულებაა მნიშვნელოვანი? - რაც შეეხება მიცვალებულთა მსახურებებს. ახალშესვენებულის სულს დიდ შვებას აძლევს 40 დღის განმავლობაში ფსალმუნების კითხვა. გარდაცვალებიდან მე-3, მე-9, მე-20, 39-ე, მე-40 დღეებში აუცილებელია პანაშვიდების გადახდა. როგორც ვიცით, პირველი 3 დღე მიცვალებულის სული იმყოფება დედამიწაზე, საკუთარ სხეულს, ახლობელ ადამიანებს დასტრიალებს, ემშვიდობება მათ. განსაკუთრებით უხარია იმ ადგილების მონახულება, სადაც ოდესმე სიკეთე ჩაუდენია. მესამე დღეს ანგელოზები სულს ზეცაში აიყვანენ და უფალთან წარადგენენ. მის შემდეგ ექვსი დღის განმავლობაში ათვალიერებინებენ სასუფევლის სანახებს. გარდაცვალებიდან მეცხრე დღეს მას კვლავ წარადგენენ უფალთან, რის შემდეგაც, ახლა, ჯოჯოხეთს მოატარებენ. მეორმოცე დღეს კი შედგება ახალგარდაცვალებულის პირადი სამსჯავრო. ანგელოზები წარმოადგენენ მის კეთილ საქმეებს, რაც სიცოცხლეში ჩაუდენია, აგრეთვე იმ სიკეთესაც, რომელიც მის სახელზე სხვამ აღასრულა, განსაკუთრებით, გარდაცვალებიდან 40 დღის განმავლობაში. დაცემული სულები კი წარმოაჩენენ მის ცოდვილ ცხოვრებას. უფალი ჩვენი იესო ქრისტე გაასამართლებს სულს და დედამიწაზე თავის მეორედ მოსვლამდე მიუჩენს დროებით სამყოფელს. ამიტომ 40 დღე ახალი მიცვალებულისთვის კრიტიკული პერიოდია. ამ დროის განმავლობაში ძალიან კარგია მის სახელზე მოწყალების გაცემა. უმჯობესია, ორმოცისთვის განკუთვნილი სუფრა გაიშალოს 39-ე დღეს და მცირე პანაშვიდი შესრულდეს. მე-40 დღეს კი, ტაძარში სრული პანაშვიდი იქნას გადახდილი. Eის ყველაფერი, რასაც 40 დღის განმავლობაში იღვაწებენ ჭირისუფლები, მიცვალებულის სულს, როგორც ზემოთ აღვნიშნე, პირად სამსჯავროზე ძალიან წაადგება. ასევე, აუცილებელია, წირვებზე, კვეთაში მოხსენიება. რაც მეტ ეკლესიაში შეაგზავნიან მიცვალებულის სახელზე სეფისკვერს, მით უფრო კარგი. შეკვეთილი წირვებიც ძალიან არგებს გარდაცვლილის სულს, რადგან ყველაზე დიდი მოხსენიება სულისთვის პროსკომოდიაზე მოხსენიებაა და მით უფრო, თუ მთელი წირვა მის სახელზე აღესრულება, ეს დიდი სარგებელი იქნება მიცვალებულისთვისაც და მათთვისაც, ვინც ამას გააკეთებს. ასევე, პირად ლოცვებში ცრემლით ევედრონ უფალს, რომ გადაარჩინოს ახალშესვენებულის სული. ჭირისუფალს ეს შეუძლია. სწორედ იმ 40 დღის განმავლობაში ვლინდება დედაშვილობაც და მამაშვილობაც, ის, თუ როგორ გიყვარს შენი ახლობელი, ოჯახის წევრი. ლოცვით შეგიძლია მისი სული გადაარჩინო. ცრემლით ნალოცს უფალი არ უგულებელყოფს. ასევე, 40 დღის განმავლობაში, მიცვალებულის კუთხეში, სადაც მისი სურათი იქნება მოთავსებული, აუცილებლად ჩაუქრობლად ენთოს კანდელი. საჭმელს რომ მოამზადებენ, ერთი თეფში ჯერ მიცვალებულის კუთხეში დადგან და მერე იმით ვინმე დააპურონ. სულთა კავშირი რა არის? როდესაც მიცვალებულის სურათთან მათ სახელზე რამეს ვდებთ ეს სულიერი გზავნილია. პატივისცემაა მიცვალებულისა და ეს კავშირი არ უნდა შეწყდეს. - მამა კონსტანტინე, ხალხში და, მით უფრო, არაეკლესიურ ოჯახებში, ტრადიციად არის დამკვიდრებული მიცვალებულისთვის სხვადასხვა წესების შესრულება. ერთ-ერთი მათგანია გარდაცვლილისთვის სხვადასხვა ნივთების ჩატანება. - დიახ, იციან, ჩააყოლებენ მიცვალებულს სხვადასხვა ნივთებს, მაგალითად, რაც უყვარდა, ან პირადი მოხმარების ნივთები, მაგრამ უნდა ითქვას, რომ ეს მხოლოდ და მხოლოდ ამძიმებს მის სულს. ადამიანი შიშველი მოვიდა და შიშველი უნდა წავიდეს. არ სჭირდება მას არანაირი ნივთის ჩატანება. ხელში და გულზე აუცილებლად უნდა ჰქონდეს ჯვარი და ასევე, ხელში ეკავოს შენდობის ფურცელი, ის ლოცვა, რომელსაც მოძღვარი მას წესის აგების დროს წაუკითხავს. საუკეთესო ვარიანტია, ეკლესიიდან გასვენება. გასვენებამდე 2 საათით ადრე, დაასვენონ ტაძარში, აუგონ წესი და იქიდან გაასვენონ. მოგეხსენებათ, თვითმკვლელებს, ეკლესიის მაგინებლებსა და მოუნათლავებს ეკლესია წესს არ უგებს. - მიცვალებულთათვის ეკლესიის მიერ დაწესებულ სპეციალური დღეებზე რას იტყვით? რამდენად მნიშვნელოვანია ამ დღეებში ტაძარში საკურთხის მიტანა და საზოგადო მსახურებაში მონაწილეობა? - მიცვალებულთა საყოველთაო მოხსენების დღეები ეკლესიამ დაადგინა და მადლობა უფალს, ამ დღეებში ადამიანები უფრო მეტად მოდიან ტაძარში, იხსენებენ თავიანთ მიცვალებულებს. ეკლესია ამგვარი ტრადიციით კავშირს არ წყვეტს მიცვალებულთა სულებთან. ცალკე გადახდილი პანაშვიდიც შეიწირება და შეეწევა მიცვალებულის სულს, მაგრამ იმ დღეებში, როდესაც ეკლესია განსაკუთრებით ლოცულობს, მნიშვნელოვნად კარგია საყოველთაო მსახურებაში მონაწილეობა, რადგან ერთობლივ ლოცვას უფრო დიდი ძალა აქვს. ვინც მეტად ლოცულობს მიცვალებულებისთვის, მას მეტად შეეწევა იმ ქვეყნიდან მიცვალებულთა გაასმაგებული ლოცვა, თუ ისინი უფალთან იმყოფებიან. - მამაო, მგონია, რომ გარდაცვალებაზე საუბარი ყოველთვის თავისებურად დამამძიმებელი იქნება ადამიანის სულისთვის და ამიტომ ინტერვიუ ისევ მანუგეშებელი სიტყვებით დავასრულოთ. - ჩვენ ყველამ ვიცით, რომ, ადრე თუ გვიან, გარდავიცვლებით. გამოგდებულები ვართ სასუფევლიდან და მიწაზე დროებით ვართ მოსულნი. გარდავიცვლებით იმიტომ, რომ შემდეგ ღმერთმა კვლავ აღგვადგინოს და სამშობლოში დაგვაბრუნოს. ანუ გარდაცვალება არსებობს ჩვენი მარადისობისა და გადარჩენისთვის. ამის უდიდესი მაგალითიUთავად მაცხოვარია, რომელიც მოკვდა, დაეფლა, მერე აღსდგა და ამაღლდა. აი, ეს გზა უნდა გაიაროს ადამიანმაც და მადლობა უფალს, რომელიც ჩვენც მასთან ერთად დაგვფლავს, აღგვადგენს და აღგვამაღლებს. ამინ! ეფემია წიკლაური | |
| კატეგორია: სხვადასხვა | დაამატა: mamao (2012-02-27) | |
| ნანახია: 4034 | |
შესვლა საიტზე