იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სიახლენი |
მართლმადიდებელი ეკლესია დღეს შვიდთა ყრმათა ეფესელთა ხსენების დღეს აღნიშნავსშვიდთა ყრმათა ეფესელთა: მაქსიმილიანესი, იამბლიქოსი, მარტინიანესი, იოანესი, იონისესი, ექსაკუსტოდიანესი (კონსტანტინე) და ანტონინესი (+დაახლ. 250); ღირსმოწამისა ევდუკიასი (+362-364); მოწამისა ელევთერისა (+IV). უსჯულო მეფე დეკეოსის (249-251 წწ.) რომში მეფობის ჟამს ქრისტეს ეკლესია სასტიკად იდევნებოდა. უფლის მრავალი ერთგული მონა - მღვდელმსახურნი, ეკლესიის მსახურნი და სხვა მორწმუნენი იძულებულნი იყვნენ შეფარებულიყვნენ ვისაც სად შეეძლო. კართაგენიდან ეფესოში მისულმა ქრისტიანთა მოძულე მეფე დეკეოსმა უპირველეს ყოვლისა ქალაქის შემოგარენში მცხოვრებთა შეკრება და კერპებისათვის მსხვერპლის შეწირვა ბრძანა. ამპარტავნებით შეპყრობილმა მეფემ ქალაქის შუაგულში კერპები აღამართინა, მათ წინ კი სამსხვერპლოები მოაწყვეს, სადაც პირველ რიგში ქალაქის მმართველებს უნდა შეეწირათ მსხვერპლი. ამ სახალხო სადღესასწაულო მსხვერპლშეწირვის დროს მიწა და ჰაერი სიმყრალითა და კვამლით აივსო. ორი დღის შემდეგ გამოხდა მეფის ბრძანება შეეკრიბათ ქრისტიანები და ეიძულებინათ მათაც შეეწირათ მსხვერპლი კერპებისთვის: ისინი გამოჰყავდათ სახლებიდან, მღვიმეებიდან, ერთად თავმოყრილთ მიერეკებოდნენ მოედანზე, სადაც მსხვერპლშეწირვა ხდებოდა. ზოგიერთნი, ქრისტეს მიმდევართაგან, რომელთაც აკლდათ სულის სიმტკიცე, წამების შიშით უარს ამბობდნენ სარწმუნოებაზე და სახალხოდ სცემდნენ კერპებს თაყვანს. სხვა ქრისტიანები კი, რომლებიც შეიტყობდნენ ან თვითონ ხდებოდნენ მოწმენი თანამოძმეთა ქრისტესგან განდგომისა, მწუხარებდნენ და იგლოვდნენ მათ დაცემას. ურყევნი რწმენითა და სულით ძლიერნი უშიშრად ევნებოდნენ, და მხნედ დასდებდნენ სულს ღმრთისათვის. უამრავი ადამიანი ეწამებოდა, მათი სისხლი მდინარესავით მიედინებოდა, ხოლო სხეულები გზებზე ეყარა ან ქალაქის კედლებზე იყო გამოფენილი, ხოლო თავებს ქალაქის კარიბჭის წინ აწყობდნენ. ყვავები, ქორები და სხვა მტაცებლები გროვდებოდნენ კედლებთან და ანადგურებდნენ ქრისტესთვის წამებულთა სხეულებს. ის ქრისტიანები, რომლებიც შეფარულნი იყვნენ, ფრიად წუხდნენ, რომ არ შეეძლოთ ძმათა სხეულების დაკრძალვა. ხელაპყრობით ევედრებოდნენ უფალს, ეხსნა თავისი ეკლესია ესოდენი ტანჯვისაგან. ამ დროს ეფესოში შვიდი ყრმა ცხოვრობდა. ისინი იყვნენ ქალაქის მმართველთა ვაჟები და მხედრობაში იყვნენ განწესებულნი. მათი სახელებია: მაქსიმილიანი, იმბლიქო, მარტინიანე, იოანე, დიონისე, ექსაკუსტოდიანე და ანტონინე. ისინი არ იყვნენ ხორციელი ძმები, მაგრამ სულიერი ძმობის -სარწმუნოებისა და ქრისტიანული სიყვარულის საკრველით იყვნენ შეკრულნი. ერთად მარხულობდნენ, თანა ჯვარს ეცმოდნენ ქრისტესთან ხორცის მოკვიდნებით და მკაცრად იმარხავდნენ წმიდა ცხოვრებას. როდესაც კერპთაყვანისმცემლები მეფესთან ერთად მსხვერპლის შესაწირად გაემართნენ, წმიდა ყრმები განუდგნენ მათ, მივიდნენ ქრისტიანულ ტაძარში, მიწაზე დაემხნენ, თავზე ფერფლს იყრიდნენ და ცრემლით ლოცულობდნენ უფლის მიმართ. მათი საქციელი შეუმჩნეველი არ დარჩენილა (იმ დროს ყველა თვალს ადევნებდა თავის მეგობარს, რომელი ღმერთის მიმდევარია და სასიკვდილოდ გადასცემდა ძმა ძმას, მამა შვილს, შვილი მამას. არავინ იფარავდა თვის მოყვასს, თუკი შეამჩნევდა, რომ ქრისტიანია). მათ მყისვე უთხრეს მეფეს: - მეფევ, დღეგრძელი იყავ. შენ შორიდან უხმობ ქრისტიანთ მსხვერპლშეწირვისთვის, როდესაც შენს სიახლოვეს შეურაცხყოფენ შენს სამეფო ძალა-უფლებას, არ ემორჩილებიან შენს ბრძანებებს და ქრისტიანობას მისდევენ. განრისხებული მეფე დაინტერესდა, ვინ არ მორჩილებს მას. დამასმენელთ მიუგეს: - ქალაქის მმართველის ძე მაქსიმილიანი და სხვა ექვსი ყრმა, ეფესოს წარჩინებულ მოქალაქეთა შვილები, ყველა მათგანს უკვე მნიშვნელოვანი სამხედრო წოდება აქვს. მეფემ ბრძანა მყისვე შეეპყროთ ისინი და ბორკილდადებულნი მოეგვარათ მისთვის. ყრმები მალევე მოიყვანეს მეფესთან. მტარვალმა ჰკითხა: - რატომ არ წარსდეგით ჩვენთან ერთად კერპების წინაშე, რომელთაც ყოველი სოფელი ეთაყვანება? წადით და შეწირეტ მსხვერპლი, ვითარცა ჯერ არს! წმიდა მაქსიმილიანმა მიუგო: - ჩვენ ვაღიარებთ ერთ ღმერთსა და ზეციუ მეუფეს, რომელმან დიდებითა თვისითა აღავსო ცანი და ქვეყანა, მას ვწირავთ ყოველ ჟამს სარწმუნოებით სულიერ მსხვერპლსა და ლოცვას, ხოლო თქვენს კერპებს მსხვერპლს არ შევწირავთ, რათა სული არ წარვიწყმიდოთ. ამ სიტყვების შემდეგ მეფემ ბრძანა, მოეხსნათ ყრმებისთვის სამხედრო ქამრები, რაც ნიშანი იყო მათი დაწინაურებული მდგომარეობისა: „უღირსნი ხართ მსახურებდეთ მეფის ჯარში, რამეთუ არც მას მორჩილებთ და არც ღმერთებს". მაგრამ იხილა რა მათი გარეგნული შვენიერება, შეეწყალა მათი სიჭაბუკე და უთხრა: - დიდი სისასტიკე იქნებოდა დაუყოვნებლივ მებრძანებინა თქვენი წამება, რამეთუ ყრმები ხართ. გაძლევთ დროს, რომ დაფიქრდეთ და გონს მოხვიდეთ, შესწიროთ მსხვერპლი კერპებს და ამგვარად გადაურჩეთ სიკვდილს. მეფემ ბრძანა ბორკილები მოეხსნათ მათთვის და გაეთავისუფლებინათ დანიშნულ დრომდე. თვითონ კი სხვა ქალაქში წავიდა. წმიდა ყრმები, ქრისტეს სწავლების თანახმად, მეფისგან მიცემულ დროს კეთილი საქმეების აღსასრულებლად იყენებდნენ, უპოვართ და გლახაკთ ოქროსა და ვერცხლს ურიგებდნენ, ამავე დროს გადაწყვიტეს: განვეშოროთ ქალაქს, ვიდრე მეფე დარუნდება, შევეფაროთ დიდ მღვიმეს, რომელიც ქალაქის აღმოსავლეთით მდებარეობს და იქ მხურვალედ ვევედროთ ღმერთს, რომ მოგვანიჭოს სიმტკიცე, რათა უშიშრად წარვდგეთ მტარვალის წინაშე და აღვიაროთ მისი წმიდა სახელი, მხნედ დავითმინოთ წამება და მოვიღოთ ჩვენი უფლის იესო ქრისტესგან უხრწნელი გვირგვინები, რომლებიც განმზადებულია ერთგულთა მისთათვის. ამ გადაწყვეტილებით გაემართნენ ისინი მთისკენ, რომელსაც ჰქვია ოქლონი. თან წარიტანეს იმდენი ვერცხლის ფული, რომელიც რამდენიმე დღე თავის გამოსაკვებად ეყოფოდათ. მღვიმეში მათ საკმაო ხანს მოუწიათ ყოფნა, ყრმები დაუცხრომელად ადიდებდნენ ღმერთს და ევედრებოდნენ სულთა ხსნას. ქალაქში საკვების მისატანად იამბლიქოს გზავნიდნენ, როგორც უმრწემესს მათ შორის. ის დაბებკილი სამოსლით, რომ არავის ეცნო, მიდიოდა საკვების შესაძენად. ერთხელ მან თავისი თვალით იხილა მეფის შემოსვლა ქალაქში, მისი მსახურები კი აუწყებდნენ, რომ ქალაქისა და ჯარის მმართველნი დაუყოვნებლივ გამოსულიყვნენ მსხვერპლშეწირვისთვის. ამავე დროს მეფემ ბრძანა ყრმების მოძებნა, რომ მათაც სხვებთან ერთად შეეწირათ მსხვერპლი. იამბლიქომ შეიძინა მცირეოდენი საკვები, მსწრაფლ დაბრუნდა მღვიმეში ძმებთან და მოუთხრო ყოველივე, რაც იხილა და ესმა, რომ უკვე ეძებდნენ მათ მსხვერპლშეწირვისთვის. ყრმები შიშმა მოიცვა. ისინი მიწაზე დამხობილნი ცრემლით ევედრებოდნენ ღმერთს მფარველობასა და წყალობას. ლოცვის შემდეგ წმ. იამბლიქომ ტრაპეზი მოამზადა. უკვე მწუხრი იყო. ყრმებმა იხმიეს ცოტაოდენი მომავალი წამების მოლოდინში, ისინი განამტკიცებდნენ ურთიერთს მტკიცედ დაეთმინათ ტანჯვა ქრისტეს სახელისათვის. ამ საუბრის დროს მათ ძილი მოერიათ, თვალები დაუმძიმდათ. მოწყალე და კაცთმოყვარე ღმერთმა, რომელიც დაუცხრომელად ზრუნავს თავის ეკლესიაზე და ერთგულ შვილებს არ დაუტევებს განსაცდელში, წმიდა ყრმებს საკვირველი ძილი მოჰგვარა, რათა მომავალში განცხადებულიყო ეს სასწაული და განმტკიცებულიყვნენ ისინი, ვისაც მკვდრეთით აღდგომაში ეჭვი შეჰქონდათ. წმიდა ყრმებმა სასიკვდილო ძილით მიიძინეს. მათ სულებს ღმერთი იფარავდა, ხოლო სხეულები უხრწნელად და უცვლელად ესვენა, როგორც მძინარეთა. დილით მეფემ ბრძანა შვილი კეთილმსახური ყრმის მოძებნა და დიდებულებს უთხრა: „ვიწყალებ ამ ყრმებს, რამეთუ წარჩინებულ მოქალაქეთა შვილები არიან და სილამაზითაც გამოირჩევიან, ვფიქრობ ჩვენი რისხვით შეშინებულები, სადღაც იმალებიან, თუმცა ჩვენი მოწყალე ბუნების გამო მზად ვართ შევიწყალოთ ისინი, ვინც შეინანებს და ღმერთებს შესწირავს მსხვერპლს". დიდებულებმა უპასუხეს: „უწყოდე მეფევ, რომ იმ ყრმებმა არა თუ არ შეინანეს, არამედ უმეტესად შეურაცხყოფენ ჩვენს ღმერთებს, ქალაქის გლახაკებსა და უპოვართ უამრავი ოქრო-ვერცხლი დაურიგეს, თვითონ კი სადღაც გაქრნენ უკვალოდ. მოუწოდე მათ მშობლებს და აიძულე გითხრან, სად არიან მათი შვილები". მეფემ ბრძანა დაუყოვნებლივ მოეყვანათ წმიდათა მშობლები და უთხრა მათ: „დაუფარავად გვითხარით, სად არიან ჩემი სამეფოს შემარცხვენელნი? მათ ნაცვლად თქვენ მიგცემთ სატანჯველს; რამეთუ ოქრო-ვერცხლი მიეცით თქვენს შვილებს და სადღაც გადამალეთ, რომ არ წარმდგარიყვნენ ჩვენს წინაშე". მშობლებმა უპასუხეს: „მოწყალეო მეფევ! ჩვენ არას ვიზრახავთ შენს წინააღმდეგ, არასოდეს ვარღვევთ შენს ბრძანებებს და მუდამ ვწირავთ მსხვერპლს კერპებს - რად გვემუქრები სიკვდილით! ჩვენი შვილებისთვის ქრიატიანობა ჩვენ არ გვისწავლებია, არც ოქრო-ვერცხლი მიგვიცია. მათ ჩვენგან მალულად აიღეს და დაურიგეს უპოვართ, შემდეგ, როცა ჩვენ გვესმა, მთა ოქლონის დიდ მღვიმეს შეეფარნენ. დიდი დრო გავიდა მას შემდეგ, ისინი აღარ დაბრუნებულან, არც კი ვიცით, ცოცხლები არიან თუ არა". მეფემ დაითხოვა მშობლები და ბრძანა მღვიმის შესასვლელი ქვებით ამოევსოთ: „რადგან არ შეინანეს, არ წარდგნენ ჩვენს წინაშე და არ მიმართეს ჩვენს ღმერთებს, ამიერიდან ვეღარ იხილავენ ადამიანის სახეს, დე შიმშილითა და წყურვილით ამოხდეთ სული ქვებით ჩახერგილ მღვიმეში". არც მეფემ და არც ქალაქის მაცხოვრებლებმა არ უწყოდნენ, რომ ყრმებმა უკვე მიიძინეს უფლისა მიმართ. იმ დროს, როცა მღვიმის შესასვლელს ქვებით ახშობდნენ, მეფის ორმა მესაწოლემ თეოდორემ და რუფინმა, რომლებიც ფარული ქრისტიანები იყვნენ, ორ რკინის ფიცარზე აღწერეს შვიდი წმიდა ყრმის სახელები და მათი წამება, ჩადეს სპილენძის ყუთში და მღვიმის შესასვლელში, ქვებს შორის მოათავსეს. ისინი ფიქრობდნენ: თუკი ღმერთი მეორედ მოსვლამდე მოინახულებს თავის შვილებს, მღვიმე ოდესმე გაიხსნება და მათ სხეულებს ნახავენ, ჩვენი აღწერის მიხედვით შეიტყობენ მათ სახელებს და მათ საქმეებს, შეიტყობენ, რომ ეს წმიდათა სხეულებია, რომლებიც ქრისტეს სახელის აღიარებისთვის აღესრულნენ დახშულ მღვიმეში. ამ ამბების შემდეგ დეკეოსი მალევე აღესრულა. მის შემდეგ მრავალი უსჯულო მეფე მეფობდა, ვიდრე ქრისტიანი მეფეები გამეფდებოდნენ. მეფე თეოდოსი უმცროსის (408-450 წწ.) მეფობის ჟამს გაჩნდნენ მწვალებლები, რომლებიც მკვდრეთით აღდგომას უარყოფდნენ. მრავალნი მერყეობდნენ და არა მარტო საერონი, არამედ რამდენიმე ეპისკოპოსიც მიემხრო მათ, რომელთა შორის განსაკუთრებით გამოირჩეოდა ეგინის ეპისკოპოსი თეოდორე. აღიძრა მართლმადიდებელთა დევნა. მეფე თეოდოსი დიდმა მწუხარებამ მოიცვა. იგი ლოცვითა და მარხვით ევედრებოდა ღმერთს, რომ თავისი ეკლესია ეხსნა ერესისგან. მოწყალე ღმერთმა, რომელსაც არ სურს არავის წარწყმედა, შეისმინა მეფის ვედრება და ერთგულ მონათა ცრემლი, და სასაწულებრივად გამოუცხადა მომავალი მკვდრეთით აღდგომისა და საუკუნო ცხოვრების საიდუმლო. ღმრთის განგებით მოხდა შემდეგი: მთა ოქლონის მფლობელმა, ვინმე ადოლიმ, გადაწყვიტა მთის კალთის თავისუფალ ადგილას ცხვრებისათვის თავშესაფრად ბაკი მოეწყო. მშენებლობისათვის მისი მონები ქვებს იმ გროვიდან იღებდნენ, რომლითაც ერთ დროს მღვიმის შესასვლელი ამოქოლეს. მათ ეგონათ ქვები მთის ბუნებრივი ნაწილი იყო, არ უწყოდნენ რა, რომ მღვიმეში წმ. ყრმებს დაუხშეს შესასვლელი. ამის შემდეგ ქვათა გროვაში გაჩნდა ხვრელი, რომელშიც ადამიანი თავისუფლად გაძვრებოდა. ამ დროს უფალმა ჩვენმა იესო ქრისტემ, რომელიცა არს მეუფე სიკვდილისა და სიცოცხლისა, ვითარცა ოდესღაც აღადგინა ლაზარე ოთხდღემკვდარყოფილი, ესრეთ აღადგინა მრავალი წლის წინ მიძინებული შვიდი ყრმაც: მისი ბრძანებით წმიდა ყრმები აღდგნენ, თითქოს ძილისაგან გაიღვიძეს. აღდგომის შემდეგ, უპირველეს ყოვლისა ცისკრის ლოცვა აღავლინეს და ამბორსუყვეს ურთიერთას. მათ ეგონათ, რომ ბუნებრივი ძილის შემდეგ აღმდგარი იყვნენ, რამეთუ მკვდრეთით აღდგომას არაფერი უდასტურებდა მათ: სამოსი სრულიად უვნებელი იყო, გარეგნულადაც ძველებურად გამოიყურებოდნენ, ჯანმრთელნი და შვენიერნი იყვნენ. მათ კვლავ ქრისტიანთა დევნასა და მომავალ წამებაზე დაიწყეს საუბარი. დარწმუნებულნი იყვნენ, რომ დეკეოსი კვლავ დაეძებდა მათ. წმ. მაქსიმილიანმა მიმართა ძმებს: „წარვიდეთ უშიშრად მეფის წინაშე, ნუუკუე დიდხანს უნდა ვიჯდეთ აქ, ვითარცა სულმოკლენი, წარვიდეთ და მიწიერი მეფის წინაშე უშიშრად ვაღიაროთ ზეციური მეუფე". ხოლო იქამდის იამბლიქოს თხოვეს წასულიყო ქალაქში და პური მოეტანა მათთვის. იამბლიქომ ვერცხლის მონეტა აიღო და ქალაქში წავიდა. მღვიმიდან გამოსვლისას ქვები რომ დაინახა, ძალიან გაუკვირდა, - გუშინ ისინი არ იყო აქ. რა მოხდა? - გაიფიქრა მან. როდესაც გზა განაგრძო და ქალაქის კარიბჭეს მიუახლოვდა, წმ. იამბლიქოს ფრიად გაუკვირდა, რომ მასზე ჯვარი პატიოსანი იყო აღმართული. ვერ შენობები იცნო გარშემო, წმიდანი სხვა კარიბჭისკენ წავიდა, იქაც ჯვარი იხილა, ყველა კარიბჭე შემოიარა და ყველგან ჯვარი დახვდა აღმართული. გაოცებისაგან კინაღამ შეიშალა და ვერაფრით მიმხვდარიყო გუშინდელს შემდეგ ვის უნდა აღემართა ჯვრები: „მართლა ვხედავ, თუ სიზმარში ვარ? ხომ არ მეჩვენება?" - ფიქრობდა იგი და ამ ფიქრებში მთელი ქალაქი შემოიარა. მიმოსვლის დროს ესმა, რომ ადამიანები ქრისტეს სახელს ახსენებდნენ. ამან კიდევ უფრო შეაძრწუნა, რადგან გუშინ ვერავინ ახსენებდა ამ სახელს ცხადად. „-ალბათ, სხვა ქალაქში მოვხვდი - გაიფიქრა წმ. იაბლიქომ, - არც შენობები მეცნობა, ხალხსაც რაღაც უცნაურად აცვია" - გაიფიქრა მან და ერთ გამვლელს ჰკითხა: „რა ჰქვია ამ ქალაქს?" - ეფესო - უპასუხა მან. წმ. ყრმამ მაინც არ დაიჯერა და კვლავ ფიქრობდა: - ალბათ სხვა ქალაქია, სასწრაფოდ უნდა ვიყიდო პური და მღვიმეში დავბრუნდე. ამ ფიქრებში ის პურის გამყიდველს მიუახლოვდა და ვერცხლის ფული გაუწოდა. ფული ძალიან ძველი იყო და ძველი მეფეები იყვნენ მასზე გამოსახულნი. გამყიდველი ფულს დააკვირდა და შემდეგ სხვა გამყიდველს აჩვენა, მათ სხვებიც მიუახლოვდნენ. ყველანი გაოცებულები ათვალიერებდნენ მას, შემდეგ ერთმანეთს გადაულაპარაკეს: - ალბათ ამ ყრმამ ძველ განძს მიაგნო. იამბლიქოს კი ეგონა მათ იცნეს და ერთურთში ლაპარაკობდნენ როგორ წაიყვანონ მეფესთან. მაგრამ ისინი გარს შემოეხვივნენ, დაიჭირეს იამბლიქო და უთხრეს: - გაგვიმხილე სად იპოვე ძველი განძი, გაგვინაწილე, თორემ სასამართლოს გადაგცემთ. ამ სიტყვების გაგონებაზე გაკვირვებული იამბლიქო დუმდა. არ იცოდა რა ეპასუხა მათთვის. ხალხმა იმატა მის გარშემო. იამბლიქო ათვალიერებდა მათ, რომ იქნებ რომელიმე ნაცნობისთვის მოეკრა თვალი, მაგრამ ვერავინ იცნო. ამან კიდევ უფრო გააოცა იგი - გუშინ მას ყველა იცნობდა, დღეს კი ვეღარავინ ცნობს და ვერც თვითონ იცნო ვერავინ. ქალაქში გავრცელებულმა ხმამ იამბლიქოს შესახებ ქალაქის მმართველამდე მიაღწია, ამ დროს მასთან ქალაქის ეპისკოპოსი სტუმრობდა (ერთი გადმოცემით ეს იყო მღვდელმთავარი სტეფანე, სხვა გადმოცემის თანახმად კი წმ. მემნონი (ხს. 18 დეკემბერს)). მათ ბრძანეს შეპყრობილი ყრმის მოყვანა. ქალაქის თავმა და ეპისკოპოსმა დიდი გაკვირვებით დაათვალიერეს მონეტა, რომელზეც უძველესი დროის მეფეები იყვნენ გამოსახულნი. შემდეგ ქალაქის მმართველმა ჰკითხა: - სად არის განძი? - არავითარი განძი არ მიპოვია. ეს მონეტა ჩემს მშობლებს გამოვართვი და ის არაფრით განსხვავდება სხვა მონეტებისგან, რომელთაც ამ ქალაქში იყენებენ. ფრიად გაკვირვებული ვარ, ვერ ვხვდები რა ხდება ჩემს თავს. - საიდან ხარ? - ჰკითხა ქალაქის მმართველმა. - ვფიქრობ ამ ქალაქიდან. - ვისი შვილი ხარ? მოვიდეს რომელიმე იმათგანი, ვინც შენ გიცნობს და დაგვიდასტუროს შენი სიტყვების სიმართლე. წმ. იამბლიქომ დაუსახელა დედა, მამა, ძმები და სხვა ნათესავები, მაგრამ მათ არავინ იცნობდა. - ცრუობ, - შეაწყვეტინა ქალაქის მმართველმა, - რაღაც უცნაურ სახელებს ასახელებ, როგორც არასოდეს გვსმენია. წმ. იამბლიქო დადუმდა. ქალაქის მმართველი დაემუქრა: - როგორ ვირწმუნოთ შენი სიტყვები, როდესაც შენ ამბობ, რომ ფული მშობლებს გამოართვი, მასზე კი უძველესი მეფის დეკეოსის გამოსახულებაა, რომელიც დიდი ხანია აღესრულა. სრულებით არ ჰგავს ამჟამად მოქმედ ფულს. შენ ისეთი ახალგაზრდა ხარ, ოცადათი წლისაც არ იქნები. ნუთუ შენი მშობლები იმდენად მოხუცები არიან, რომ დეკეოსი ახსოვთ? ამ სიცრუისთვის დაგაპატიმრებ, დაგსჯი და არ გაგიშვებ იქამდე, ვიდრე სიმართლეს არ იტყვი. იამბლიქოს ძალიან გაუკვირდა, როდესაც გაიგონა, რომ დეკეოსი დიდი ხნის წინ მეფობდა, მუხლებზე დაეცა და უთხრა მათ: - გევედრებით მითხარით, დეკეოსი ცოცხალია და ქალაქში იმყოფება, თუ არა? ეპისკოპოსმა მიუგო: ამჟამად ამ ქვეყანაში ასეთი მეფე არ არის, წინათ მართლაც იყო ეს მეფე; მაგრამ ახლა კეთილმორწმუნე მეფე თეოდოსი მეფობს. წმიდა იამბლიქომ უთხრა: - გევედრებით, წამომყევით და გიჩვენებთ ოქლონის მთის გამოქვაბულში ჩემს მეგობრებს, ისინი დაადასტურებენ ჩემს სიტყვებს. ჩვენ, რამდენიმე დღის წინ მართლაც განვერიდეთ დეკეოსს და მღვიმეს შევეფარეთ. გუშინ ჩემი თვალით ვნახე, როგორ შემოვიდა ეფესოში, ახლა კი არ ვიცი ეფესოა ეს თუ სხვა ქალაქი. ეპისკოპოსმა გულისხმაჰყო, რომ ღმერთს სურდა დიდი საიდუმლო განეცხადებინა მათთვის და მოუწოდა ყველა იქ მყოფს წასულიყვნენ წმ. ყრმასთან ერთად მღვიმეში. მღვიმის შესასვლელში ეპისკოპოსმა სპილენძის ყუთი დაინახა, რომელიც ორი ბეჭდით იყო დაბეჭდილი. ყველას თვალწინ გახსნეს ყუთი, ამოიღეს ორი ფიცარი, რომლებზეც ეწერა, რომ შვიდი წმიდა ყრმა - მაქსიმილიანი, ქალაქის მმართველის ვაჟი, იამბლიქო, მარტინიანე, იოანე, დიონისე, ექსაკუსტოდიანე და ანტონინე, დეკეოსის დევნის გამო შეფარნენ მღვიმეს, რომლის შესასვლელიც ქვებით ამოქოლეს და წმიდა ყრმები მოწამებრივი აღსასრულით აღესრულნენ ქრისტესთვის. ყველა იქ მყოფი ადიდებდა ღმერთს. მღვიმეში შესულთ იხილეს შვიდი ყრმა, შვენიერნი, საღმრთო მადლით განათლებულნი. ქალაქის მმართველმა, ეპისკოპოსმა და ყველა იქ მყოფმა მუხლი მოიყარეს მათ წინაშე და ადიდებდნენ ღმერთს, რომელმაც ღირსჰყო ესოდენ დიდი სასწაული ეხილათ საკუთარი თვალით. წმიდა ყრმებმა მოუთხრეს მათ თავის შესახებ, როგორ დევნიდა უსჯულო მეფე დეკეოსი ქრისტიანებს. გაუგზავნეს წერილი მეფე თეოდოსის, რომ გამოეგზავნა კეთილმორწმუნე მსახურნი და ეხილად დიდი სასწაული, რომელიც სახეა საყოველთაო მკვდრეთით აღდგომისა სულისა, ხორცთა თანა. მეფე თეოდოსი დიდებულების თანხლებით დაუყოვნებლივ გამოემგზავრა კონსტანტინეპოლიდან ეფესოში. როდესაც მან ანგელოზთა მსგავსი წმიდა ყრმები იხილა, მუხლებზე დავარდა მათ წინაშე, ხოლო მათ წამოაყენეს მეფე. იგი მათ ფერხთით დაჯდა, სიყვარულით უმზერდა წმიდა ყრმებს და ადიდებდა ღმერთს: - თქვენი სახით თვით უფალ იესოს ვხედავ, რომელმან აღადგინა ოდესღაც ლაზარე, ამჟამად თქვენც აღგადგინათ თვისი სიტყვით, რათა განეცხადებინა ჩვენთვის მომავალი საყოველთაო მკვდრეთით აღდგომის საიდუმლო, მიცვალებულნი მოისმენენ რა ხმას ძისა ღმრთისასა, აღდგებიან და შეიქმნებიან უხრწნელნი. წმ. მაქსიმილიანმა უთხრა მეფეს: - ამიერიდან შენი სამეფო შენი მტკიცე რწმენის გამო უძლეველი გახდება და იესო ქრისტე, ძე ღმრთისა ცხოველისა დაიფარავს ყოველგვარი ბოროტებისგან; გრწამდეს, რომ შენი მტკიცე რწმენისათვის აღგვადგინა ღმერთმა უწინარეს დღისა საყოველთაო აღდგომისა. სხვა მრავალი, სულისათვის სასარგებლო ჭეშმარიტება აუწყეს მეფეს წმიდა ყრმებმა (საეკლესიო ცხოვრების ბერძენი აღმწერელი ნიკიფორე კალისტა ამბობს, რომ მეფე ერთი კვირის განმავლობაში მათთან ერთად ინაწილებდა ტრაპეზს და მსახურებდა მათ). ამ საუბრების შემდეგ წმიდა ყრმებმა ყველა თვალწინ მიიდრიკეს თავი და ღმრთის ბრძანებით სასიკვდილო ძილით მიიცვალნენ. მწარედ დატიროდა მეფე მათ წმიდა სხეულებს. შემდეგ ბრძანა შვიდი კუბო დაემზადებინათ ოქროსა და ვერცხლისაგან, მაგრამ იმავე ღამეს გამოეცხადნენ წმიდანნი მეფეს და უბრძანეს ისევე დაეტოვებინა მათი სხეულები მიწაზე, როგორც მანამდე იყვნენ. მათი მიძინების ადგილზე თავი მოიყარა სამღვდელო დასმა, რომელთაც ღირსეული პატივი მიაგეს წმიდა მოწამეთ. მეფემ უხვი მოწყალება გასცა, გაათავისუფლა ტუსაღნი, რის შემდეგ დაბრუნდა კონსტანტინეპოლში, ადიდებდა ღმერთსა ჩვენსა, რომელსა მხოლოსა შვენის ჩვენ ცოდვილთა მიერ პატივი და თაყვანისცემა მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ. ამ საკვირველი ამბის შესახებ მოგვითხრობს იოანე კოლოვი წმიდა პაისის ცხოვრებაში. აგრეთვე აღწერს მესოპოტამიელი ეპისკოპოსი იაკობი. ეს ამბები ცნობილი იყო გრიგოლ ტურელისათვის. წმიდა ყრმათა მღვიმეს დღესაც გიჩვენებენ ეფესოს სიახლოვეს. უკანასკნელი ცნობები მათი წმიდა ნაწილების შესახებ XII საუკუნეს განეკუთვნება. მათი შემდგომი ბედი უცნობია. ტროპარი, ჴმა დ. მოწამეთა შენთა, უფალო, ღვაწლსა შინა თჳსსა გვირგვინი მოიგეს უხრწნელებისა შენ მიერ ღმრთისა ჩუენისა, რამეთუ აქუნდათ მათ შენ მიერი ძალი, და მძლავრი დაამხვეს, და შემუსრეს კერპთა იგი უძლური ძალი, მათითა მეოხებითა ქრისტე ღმერთო აცხოვნენ სულნი ჩუენნი. კონდაკი, ჴმა დ. სოფლის შინაჲსა ხრწნილებისა მომძაგებელნი, და უხრწნელთა ნიჭთა მიმღებელნი, მომკუდარნი, თვინიერ ხრწნილებისა, დაადგრეს წმიდანი შვიდნი ყრმანი, რომლისა-თჳს აღსდგეს შემდგომად მრავალთა წელთა, ყოველთა სიბოროტეთა ურწმუნოებისათა დამფლველნი, რომელთაცა ქებით შემსხმელნი, მორწმუნენო, დღეს ქრისტესა უგალობდეთ.
| |
| კატეგორია: სიახლენი | დაამატა: mamao (2012-08-17) | ავტორი: administracia | |
| ნანახია: 1430 | |
შესვლა საიტზე