იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
მამა გიორგი: "ცხონების მიღწევა ძალიან მტკივნეული პროცესია"
ყველაფერი ამსოფლიური, რაოდენ მნიშვნელოვნად და დიდადაც არ უნდა გვეჩვენებოდეს, სრულიად უმნიშვნელოა. ყველა საქმეზე უპირველესი და უმთავრესი ჩვენი ცხონების საქმე უნდა იყოს. მარადიული ცხონება იმდენად საჭიროა, რომ მის გარეშე ყველაფერი არარაობაა", – გვასწავლის ერთ–ერთი წმინდა მამა. დეკანოზი გიორგი სხირტლაძე დღეს სწორედ ამ მნიშვნელოვან თემაზე გვესაუბრება. მამა გიორგი ინტერვიუში აღნიშნავს, რომ ჩვენი მიწიერი ცხოვრების მთავარი საზრისი ცხონებაა, რისთვისაც უნდა ვიღვწოდეთ და ვლოცულობდეთ.
დეკანოზი გიორგი: – საკითხი ცხონების შესახებ ესაა მართლმადიდებლური ეკლესიის ყველაზე მთავარი საკითხი. ცხონება არის ჩვენი ცხოვრების საზრისი, რაც უნდა გვაწუხებდეს, რისთვისაც უნდა ვლოცულობდეთ, ვიღვწოდეთ. ცხონება ნიშნავს ცათა სასუფეველში, სამოთხეში უფალთან მოხვედრას. ზოგადად, ყოველი ადამიანის მთლიანი ცხოვრების გზა შედგება სხვადასხვა დაავადებებისგან, განსაცდელებისგან, მტკივნეული, უარყოფითი თუ დადებითი გამოცდილებისგან, რაც ჯამში, ყოველივე ემსახურება იმას, რომ ადამიანი მივიდეს ცხოვრების საზრისამდე, ანუ ცხონების მოპოვების აუცილებლობის გაცნობიერებამდე. თუ ჩვენ გამოვალთ სულიერად გაუცნობიერებელი მდგომარეობიდან და შევალთ მადლმოსილ, სულიერი გამოცდილების მდგომარეობაში, მოვიპოვებთ ღვთის, სამყაროს, მოყვასისა და ჯამში საკუთარი თავის შემეცნებას, მაშინ აუცილებლად დავდგებით ცხონების გზაზე. – მამაო, თუ შეიძლება, კიდევ უფრო დავაკონკრეტოთ, რა არის ცხონებისკენ გადადგმული პირველი ნაბიჯი? – მართლმადიდებელი ეკლესიის ნათლობის კარიბჭის გავლა, ესაა პირველი და აუცილებელი ნაბიჯი ცხონებისკენ, მაგრამ არასაკმარისი. მოუნათლავი ადამიანი ვერ ცხონდება, ეს უნდა გავაცნობიეროთ. ცხონება ესაა სრული გამთლიანება ღმერთთან, მადლის სრული შესისხლხორცება. სრული განკურნებისთვის ადამიანმა უნდა იბრძოლოს, თანდათანობით განთავისუფლდეს მუდმივი ცოდვილი მიდრეკილებებისგან, რომლებიც მას ნათლობის შემდეგაც აქვს. ადამიანის სულიერი რეაბილიტაცია, მისი გამოსვლა პირველქმნილი, მემკვიდრეობითი ცოდვის გავლენისგან, განძარცვა ძველი კაცისგან და ქრისტეთი შემოსვა, ეს ყველაფერი ადამიანის სრული განკურნების წინაპირობაა, მაგრამ არასრული განკურნება. ცხონებისთვის აუცილებელია საკუთარი ცხოვრების საზრისის თეორიული და პრაქტიკული შემეცნება. – ჩვენ პრაქტიკულ ქრისტიანობაზე ვისაუბროთ. – ვინც მხოლოდ და მხოლოდ სიტყვით ამბობს, რომ სწამს, მაგრამ არ ასრულებს ღვთის მცნებებს, ის ადამიანი სილაზე აგებულ სახლს ემსგავსება. იგი გაორებულია. ნებისმიერი ადამიანის სულიერი ცხოვრება, ფიზიკურ, სულიერ–სამშვინველისეული შესაძლებლობები იმდენად მიდრეკილია ცოდვისკენ, რომ თუ ადამიანმა მუდმივად არ იბრძოლა, შესაძლოა, მასში არსებული ღვთის ხატება და მსგავსება დაიჩრდილოს, სულ არ აღმოიფხვრება, მაგრამ დაიჩრდილება. ამიტომ დიდი პრაქტიკული შრომაა საჭირო, უარყოფითი სურვილების, ზრახვების, ცოდვილი მიდრეკილებებისგან გასათავისუფლებლად. ამას დრო, წლები სჭირდება. – დღეს ყველა აღიარებს, რომ ძალიან რთულ დროში გვიწევს ცხოვრება. თქვენი აზრით, ამ დროს, ცხონებაში ადამიანს ყველაზე მეტად რა უშლის ხელს? – უცოდინარობა და გაუცნობიერება არა უბრალოდ ზოგადი საკითხებისა, არამედ, პირველ რიგში, ცხონება–არცხონების შესახებ სწავლებისა. ცხონების შესახებ საკითხების სრული გაცნობიერების გარეშე შეუძლებელი იქნება ჩვენი სულიერი დამშვიდება. ეს ის თემაა, რომლის სწორი სულიერი დატვირთვის მინიჭების გარეშე, ვერავითარ შემთხვევაში ვერ ვნახავთ სულიერ კმაყოფილებას, ხალისსა და სიმშვიდეს. – და მაინც, როგორია ცხონების პროცესი? რა სიმძიმეები ახლავს მას? – ცხონების მიღწევა ძალიან მტკივნეული პროცესია, ძველი კაცისგან განწმენდა და ახლით შემოსვა ძალიან ძნელია. ამ მტკივნეული პროცესის გადატანა კი შესაძლებელია პრაქტიკული სულიერი ცხოვრების მეშვეობითაც. ცოცხალი რწმენის, ანუ საეკლესიო ცხოვრებაში ჩართვის გარეშე, რეალურად, შეუძლებელია, გადატანილი იქნას ის მტკივნეული პროცესები, რომლებიც ღვთის შემეცნების, საკუთარი ცოდვების შემეცნებისა და ამ ცოდვებისგან გათავისუფლების პროცესს ახლავს. როგორც უკვე აღვნიშნე, ეს საკმაოდ მტკივნეული პროცესია და მას რომ ადამიანი არ შეეწიროს, სწორედ ამიტომ არსებობს ის წმინდა საიდუმლობები, რომელთა მეშვეობითაც ადამიანი მადლსა და სულიერ ძალმოსილებას შეიძენს. – თითქოს ეს ყოველ ქრისტიანს კარგად მოეხსენება. თუმცა, ხშირად, ერის ადამიანები ამბობენ, რომ ძალიან ძნელია ერთდროულად ყოფით პრობლემებსა და სულის ცხონებაზე ზრუნვა. – ერის ადამიანსაც გააჩნია. მოღვაწეებიდან დაწყებული, მოწამეებით დამთავრებული, უმრავლესობა ერის ადამიანი იყო, ისინი, ვინც ცხონდა და წმინდანად შეირაცხა. ცხონებისთვის სულიერი გამოცდილება არათუ სასურველი, არამედ აუცილებელია და არა მარტო სასულიერო პირებისთვის, თუმცა, პირველ რიგში მათთვის, არამედ, ნებისმიერი ადამიანისთვისაც. არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ მართლმადიდებელ ქრისტიანთათვის ცხონების ერთადერთი გზა ესაა მართლმადიდებლურ–ქრისტიანული ცხოვრება, სადაც დასაშვებია დაცემები, მწუხარება, საკუთარ ცოდვებზე წუხილი, შეცდომები, ცოდვების გამო ტკივილი და შემდეგ ისევ ფეხზე ადგომა, სევდისა და შფოთიდან ისევ სიმშვიდესთან დაბრუნება. ვინც ფიქრობს, რომ საეკლესიო რიტუალები მხოლოდ სასულიერო პირებისთვისაა დადგენილი, ძალიან ცდება. – მამაო, ეკლესიური ცხოვრება სულიერი მოძღვრის გარეშე არ არსებობს და ცხონების გზაზე, ყოველი ქრისტიანის წინაშე, ალბათ, დიდი პასუხისმგებლობა არის სასულიერო პირებსა და მრევლის მიმართ მათ ჯანსაღ დამოკიდებულებაზეც. – რასაკვირველია, ამ მძიმე მიწიერი ცხოვრების ტვირთის ზიდვაში, სასულიერო პირებმა საღვთო საქმეების ახსნითა და ამ საქმეებში მათი გულმოდგინე ჩართვით უნდა უზრუნველყონ ადამიანთა სულიერ–ფიზიკური ძალების გამთლიანება. როცა ადამიანი ეკლესიაში მოდის იმიტომ, რომ მას აღარ დარჩა ძალა იაროს, თუნდაც იფორთხოს, ის კი არ უნდა დავსაჯოთ, წამალი უნდა მივცეთ გასაძლიერებლად და ფეხზე წამოსადგომად. ჩვენ ყველანი, საერო თუ სასულიერო პირები ხომ, პირველ რიგში, ღვთისგან ვითხოვთ განკურნებას. დღეს, განსაკუთრებული სულიერი შიმშილის პირობებში ძალიან ძნელია სიმშვიდის მოპოვება და ადამიანის სწორი სულიერი განვითარება. ამიტომაც განსაკუთრებული პასუხისმგებლობით უნდა ვიყოთ აღვსილები სასულიერო პირებიცა და მრევლიც. ზოგს ზიარება ტკივილგამაყუჩებელი აბი ჰგონია. მოვიდა, ეზიარა, ტკივილი გაყუჩდა და მორჩა. ასე არ არის, სულიერ წინსვლასა და განვითარებას დრო სჭირდება. – ზემოთ სულიერების მიმართ ადამიანთა განსაკუთრებული პასუხისმგებლობა ახსენეთ, რა იგულისხმეთ ამაში? – დღეს, ჩვენი ცხოვრების სულიერი საზრისის ცოდნა აუცილებელია იმისთვის, რომ ჩვენი სულიერი ტკივილი–ტრავმა განკურნებულ იქნას არა დროებითი ტკივილგამაყუჩებელი საშუალებებით, ალკოჰოლი იქნება ეს, ნარკოტიკი თუ სხვა რამ, არამედ ჯვართმტვირთველობით. რას გვეუბნება უფალი? – "უარყავ თავი შენი, აღიღე ჯვარი შენი და შემომიდექი მე". – მამაო, ღვთისადმი გულწრფელ დამოკიდებულებაზე მინდა გკითხოთ. რას ნიშნავს და როგორი მდგომარეობაა რწმენისადმი გულწრფელობა? – გულწრფელობა ეკლესიური ცხოვრების ფუნდამენტის ფუნდამენტია. ჭეშმარიტი სულიერი ფერისცვალება გულისხმობს ადამიანის გულწრფელ და მართალ სარწმუნოების, მრწამსის მართალ აღიარებას. შეიძლება სუსტად გწამდეს, მაგრამ გულწრფელად გწამდეს. არაგულწრფელობა თავისთავად გამორიცხავს ღვთისგან სულიერ შეწევნას, მოულოდნელ წყალობასა და სიხარულს. ღმერთი ადამიანს დაუმსახურებელ ცხონებას არ უგზავნის. ღვთის წყალობა, ნუგეშინისცემა, მადლი მაშინ მოდის, როცა ადამინი გულწრფელია. ღმერთს ვერ მოატყუებ, აბსურდია ამაზე ფიქრიც კი. მორწმუნედ ჩამოყალიბება ძალიან რთულია, ზოგჯერ ეს პროცესი იმდენად ხანგრძლივია, რომ ვერც ვხვდებით, თუ რამდენი დრო გადის. გულწრფელი დამოკიდებულებაც ერთ დღეში არ იბადება. ებრაელი ერი მოსემ უდაბნოში 40 წელი ატარა და ამასობაში ისინი ნელ–ნელა მცირედ მორწმუნეობიდან ძლიერ მორწმუნეობაში გადავიდნენ. ანუ სანამ ადამიანებს არ მიეცათ ძლიერი რწმენა, ისინი ვერ შევიდნენ აღთქმულ ქვეყანაში. ასევეა, ყოველი ქრისტიანის თავს. სანამ ადამიანი ღვთისთვის თავის გულს არ გახსნის, აქ მიწაზე გაღებულ ცათა სასუფეველში ვერ შედის. – ჩვენ სულიერებაზე ვსაუბრობთ, მაგრამ არის ისეთი შემთხვევებიც, როდესაც ადამიანთა ეკლესიურობა მატერიალური სიკეთეების მოხვეჭის მიზანს უფრო ემსახურება, ვიდრე უფლის უანგაროდ დიდებას. ეს რა დამოკიდებულებაა, ან რამდენად სწორია, ღმერთს ვთხოვოთ, თუნდაც, სახლი, მანქანა, თანამდებობა და ა.შ. – ადამიანები ვართ და ღვთის წყალობას ვითხოვთ, თუმცა, იმ წყალობას ზოგჯერ გვინდა, რომ მაინცდამაინც ხილული სახე ჰქონდეს. შესაძლოა, მას კარგი მანქანის, ბინის, თანამდებობის, ჩასაცმლის ან ფულის სახე ჰქონდეს. ანუ ჩვენ გვსურს, რომ მადლი მატერიად შეისხას, არადა, პირიქით, მატერია უნდა ვაკურთხოთ. თუმცა, კი ხდება, რომ წყალობასაც აქვს ხილული სახე. ვითხოვოთ და მოგვეცემა. უფალი არაა ძუნწი და უქონელი. მას ყველაფერი აქვს და მოწყალეცაა. მაგრამ ღმერთი ხომ გვასწავლის სახარებაში, რომ ჩვენ, პირველ ყოვლისა, ცათა სასუფეველი და მისი სიმართლე უნდა ვითხოვოთ, ყოველივე დანარჩენი კი ამის მერე შეგვეძინება. ადამიანი, პირველ რიგში, იმას უნდა ლოცულობდეს, რომ გზა გაეხსნას ღვთის შემეცნებისთვის, სასუფევლისთვის, სულიერი მადლის მოპოვებისთვის. "პური ჩვენი არსობისა" რას ნიშნავს? სულიერთან ერთად, აქ მატერიალური სიკეთეებიც იგულისხმება, რასაც დაკონკრეტება არ სჭირდება, მაგრამ თუ კონკრეტულად რამე გსურს, ესეც არაა ცოდვა, ვითხოვოთ. თუმცა, მთავარი სათხოვარი მაინც სულიერი ჰარმონია უნდა იყოს და მერე, რაც საჭიროა, ყოველივე მოგვეცემა. გამოცდილი სულიერი მოძღვრები, წმინდა მამები მიუთითებენ ქრისტიანებს, რომ არავითარ შემთხვევაში უფალი არ შეაწუხონ ისეთ რაღაცებზე, რაც თავისითაც შეუძლიათ მოიპოვონ, ანუ ძალიან მიწიერ საკითხებზე. – ბოლოს, კიდევ რას ეტყვით მკითხველს? – ერთადერთი, სწორი და მართალი რწმენა აძლევს ჩვენი ცხოვრების არსებობას აზრს და ამცირებს იმ საფრთხეებს, რომლებიც წარმოიშობა ჩვენი სულიერი გაუცნობიერებლობის გამო. ცხონებისთვის ყველაზე მთავარი სარწმუნოება, სასოება და სიყვარულია. მართლმადიდებლური რწმენისთვის კი აუცილებელია ჭეშმარიტების შემეცნება. მე ვარ გზა და ჭეშმარიტება, – ამბობს ქრისტე. ადამიანის სულიერი შესაძლებლობები განვითარებადია. თუ ნათლობის შემდეგ ქრისტიანის სულიერება ჩანასახოვან მდგომარეობაში დარჩება, ანუ ის დატოვებს ნათლობის შედეგად მინიჭებულ სულიწმინდის 7 ნიჭს და არ გამოიღებს 9 ნაყოფს, იგი უნაყოფო ხეს დაემსგავსება, რაზედაც სახარებაში ახსნილია, თუ რა ელის ასეთ ხეს. ამიტომ, როცა ადამიანი 7 ნიჭს მიიღებს სულიწმინდისას, იგი უნდა ეცადოს, მთელი შინაგანი პოტენციალი მოახმაროს ქრისტეს შემეცნებას. ქრისტე ბოლომდე შეუცნობადია, თუმცა, კი შემეცნებადიცაა. და როცა ჩვენ დავდგებით ჭეშმარიტების გზაზე, თავად ჭეშმარიტება განგვათავისუფლებს ყოვლისაგან ბოროტისა. ეფემია წიკლაური, ჟურნალი გუმბათი. N 29 | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2011-12-17) | ავტორი: მამა გიორგი: "ცხონების მიღწევა ძალი | |
| ნანახია: 1246 | |
შესვლა საიტზე