მართლმადიდებელი ქრისტიანები ხშირად ვარდებიან ცოდვაში, როცა თავისებურ ახსნას უძებნიან რელიგიურ საკითხებს. ეკლესიურ სწავლებებს ეწინააღმდეგებიან და ყველაფერს თავისებურად აკეთებენ, ისე, როგორც მათ ესმით. ქრისტიანმა რომ შეცდომა არ დაუშვას, სწორედ ამისთვის არსებობს წმინდა წერილები, ღირს მამათა დარიგებანი და სწავლებანი, ბოლოს და ბოლოს სწორედ იმისთვის გვყავს სულიერი მოძღვარი, რომ ყველა კითხვაზე პასუხი მან გაგვცეს. ქრისტიანები მკრეხელობას ჩადიან მაშინაც, როცა ფიქრობენ, ღმერთმა მათთვის მადლი არ გაიმეტა, რაც, სასულიერო პირთა განმარტებით, მართალი არ არის. ამ და სხვა საკითხებზე გვესაუბრება წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე). 
– მამაო, ხშირად გვსმენია, გონებით ან გულით მწამს უფალიო. და მაინც, როგორ უნდა გვწამდეს ღმერთი – გონებით თუ გულით? 
– ფიქრით, აზროვნებით, შინაგანი შემეცნებით, საეკლესიო საიდუმლოებების განაცხადით, ეკლესიური ცხოვრებით... თუ ასე შევიმეცნებთ უფალს, აუცილებლად მოხდება ადამიანის გონების ცვლილება, მისი მოქცევა. ზოგჯერ ისეც ხდება, რომ ადამიანი თითქოს სწორად აზროვნებს, მაგრამ გული სხვა მხარეს ეწევა და ცოდვებში ვარდება, გაორებული ხდება. არსებობს მეორე უკიდურესობაც – ადამიანი მხოლოდ გულით მოქმედებს და არ სურს, გონება დაძაბოს, უფალი შეიმეცნოს. თავს არ იწუხებს წმინდა წერილებისა და ღირსი მამების წიგნების კითხვით. ზოგი მარტო ზიარებით, აღსარებით, ეკლესიაში სიარულით ცდილობს წინსვლას და არა – გონებრივი შემეცნებით, გამოცდილებით. 
გონებით სწამთ ღვთის არსებობა, ბევრს კითხულობენ, აზროვნებენ, მაგრამ არ აქვთ საეკლესიო ცხოვრების გამოცდილება. ესეც სულის დაზიანების ნიშანია. ამიტომ გეტყვით, ეკლესიური ადამიანი უნდა გახდეს მეცნიერი და მეცნიერი – ეკლესიური. ზოგიერთი მართლმადიდებელი ქრისტიანი სრულიად უარყოფს ეკლესიურ ცხოვრებას, განყენებულ ღვთისმეტყველებაში ვარდება და მიაჩნია, რომ ეკლესიური ცხოვრება ზოგადი, საჯარო ქრისტიანული ცხოვრების გზით ღვთის შემეცნების გზაა, რომელიც რჩეულებისთვის კი არ არის განკუთვნილი, არამედ მასისთვის. ზოგიერთი მორწმუნე მხოლოდ პირადი გამოცდილებით ვარდება ილუზიებსა და განცდებში და უარყოფს გონებრივ გამოცდილებას. 
ის აზრი, თითქოს მისტიკური გამოცდილება მხოლოდ ნიჭიერი ადამიანების პრეროგატივაა, დანარჩენებს კი დოგმატური სწავლების ბრმა მორჩილების შესაძლებლობა რჩებათ, მცდარია. წინასწარმეტყველებს, რომლებსაც ღმერთი ელაპარაკებოდა, მოციქულებს, რომლებიც თავიანთი ყურით ისმენდნენ სიცოცხლის სიტყვებს, ჰქონდათ სარწმუნოება, რომელიც ღმერთთან ურთიერთობის პირად გამოცდილებაზე იყო დამყარებული. სხვებისთვის ასეთი გამოცდილება მიუწვდომელია, ყოველ შემთხვევაში, სავალდებულო არ არის. საჭიროა, ადამიანს ჰქონდეს რწმენა და ესმოდეს საეკლესიო სწავლება. 
– ძველი აღთქმის მიხედვით, ადამიანს არ შეეძლო, ეხილა უფალი და ამის შემდეგ ცოცხალი დარჩენილიყო. ახალი აღთქმით რატომ გახდა შესაძლებელი უფლის ხილვა? 
– არ შეიძლება, ღმერთი მეცნიერების გასარჩევი გახდეს. ღვთისმეტყველება ძირფესვიანად განსხვავდება ფილოსოფიური აზროვნებისგან. ღვთისმეტყველი ღმერთს არ ეძებს, როგორც რაიმე კვლევის საგანს. მათი ღმერთი – ეს არის ბიბლიური, ცოცხალი, პიროვნული ღმერთი. სხვა რელიგიებისა და მეტაფიზიკური სწავლებებისგან განსხვავებით, ბიბლია ამტკიცებს ღვთის აბსოლუტურობასა და პიროვნულობას, მაგრამ უფალი ფარავს თავისი ბუნების სიღრმეებს. იგი საკუთარ თავს თავისი ძალაუფლებით აცხადებს და მისი სახელის ხსენებაც კი საკრალიზებულია. მას გარს ახვევია მიუწვდომელი ნათელი. ძველ აღთქმაში ადამიანს არ შეუძლია, უფალი იხილოს და ცოცხალი დარჩეს. ამ საშინელ, ღვთაებრივ ძალასთან პირისპირ შეხვედრა შეუძლებელია. ადამიანს აქ მხოლოდ მორჩილება და რწმენა მოეთხოვება. ქრისტიანობა ათავისუფლებს ადამიანს და ნებისმიერ სწავლებაზე მაღლა დგება. გამოცხადებაში უფალი პირადი ურთიერთობებით შეიმეცნება, ყოველთვის ვინმესკენ პიროვნულადაა მიმართული. იგი ადამიანისა და ღვთის შეხვედრებისგან შედგება. ამიტომ გამოცხადება – ეს ისტორიული რეალობაა. 
– შეუძლებელია უფლის განჭვრეტა? 
– ქრისტეს ეკლესია დაფუძნებულია რწმენაზე, როგორც მყარ კლდეზე. წმინდანები რწმენით უდიდეს სასწაულებს ახდენდნენ. რწმენა – ეს ლოდია, ლოდი შეუგრძნობადი, სიმძიმისგან თავისუფალი, რომელიც მიისწრაფვის არა ქვევით, არამედ ზევით, ზეცისკენ. უფალი ამბობს: "ვისაც სწამს ჩემი, მისი მუცლიდან წარმოდინდებიან ცოცხალი მდინარეები. ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ: თუ გექნებათ რწმენა და არ შეეჭვდებით, არა მხოლოდ მის ქმნას შეძლებთ, რაც დაემართა ლეღვის ხეს, არამედ თუნდაც ამ მთას უბრძანეთ, აღმოიფხვერი მანდედან და ზღვაში ჩავარდიო, მოხდება აგრე". მას ერთადერთს აქვს უკვდავება, მიუწვდომელ ნათელში მყოფს, რომელიც არ უხილავს არც ერთ კაცთაგანს და ვერც შეძლებს მის ხილვას. ამიტომ ძალიან რთული და საფრთხილოა ყოველგვარი მსჯელობა უფლის შინაგანი ბუნების შესახებ. 
წმინდა გრიგოლ ნოსელი ამბობს: "უდაბნოში ნანახი ნაკადული ადამიანში გონებრივი განსჯის სურვილს კი არ იწვევს, არამედ იმისას, რომ განერთხას მიწაზე, დალიოს სანუკვარი სითხე და მადლობა შესწიროს მადლის მომცემელს". არ არის საჭირო საღვთო საიდუმლოებების გამოკვლევა, გამოცდა, თუმცა ჩვენ გვაქვს გარკვეული ცოდნა უფლის შესახებ, იმდენი, რამდენიც თავად გამოუცხადა ადამიანებს. უნდა გავარჩიოთ შეცნობა უფლისა მისი შემეცნებისგან. პირველი – არსებითად შეუძლებელია, ხოლო მეორე – თუმცა არასრულად, მაგრამ მაინც შესაძლებელი. 
წმინდა პავლე მოციქული ამბობს, რომ ჩვენ ნაწილობრივ ვჭვრეტთ უფალს და ეს განჭვრეტა დამოკიდებულია ადამიანის სულიერ ძალებზე. ცხოვრება გვაიძულებს, ვიფხიზლოთ, სერიოზულად და პასუხისმგებლობის გრძნობით მოვეკიდოთ ჩვენი არსებობის ფაქტს, რათა არ დავკარგოთ ქრისტიანული ღირსების გრძნობა, რათა ავიცილოთ მორალური დაცემა. ადამიანი გაჭირვებაში იხსენებს ღმერთს... არ იქნება კარგი, თუ ყველაფერი მოგეცა და ღმერთი დაივიწყე, მაგრამ უფალი თავადვე არ დაუშვებს ამას. იგი იმდენს არ მოგცემს, რომ ღმერთი დაივიწყო, დაგმო იგი, შენი თავიც დაღუპო და სხვაც. ნურავინ იფიქრებს, თითქოს ღმერთს რაღაც აკლია ან ენანება, ძუნწია ან იმდენი არ აქვს, რომ გვეყოს. არა! ღმერთს ყველაფერი აქვს. მისი საოცარი სიმდიდრე ყველას აქვს გულში ნანახი. ეს სიმდიდრე ყველასთვის საკმარისია, მეტიც არის. თუ რამეს არ გვაძლევს, ეს იმიტომ, რომ მეტს გვიმზადებს მომავალში. 
ზოგჯერ ადამიანი მარტო რჩება ღმერთთან პირისპირ. ამ დროს ხდება მის წინაშე ღვთის გამოცხადება. ყველა ადამიანი, ადრე თუ გვიან მიდის ღმერთის გამოცხადებამდე. ეს პროცესი სარკეში ცქერას ჰგავს. როდესაც ადამიანი უახლოვდება სარკეს, თავის გამოსახულებასაც უახლოვდება. არ არსებობს ადგილი, სადაც ღმერთი არ მიდის. შეუძლებელია უფალი არ შევიდეს გულში, რომელიც მას იმგვარად ეძებს, როგორც ღმერთს ეკადრება და უფლისგან ითხოვს იმას, რისი თხოვნაც საკადრისია. ღმერთს უნდა ვთხოვოთ სასუფეველი ცათა და არა საჭმელი, სასმელი და ჩასაცმელი. ეს ყველაფერი მოვა თავისთავად. უფალი გვაძლევს ყველაფერს, რაც ჩვენთვის საჭიროა, რაც ჩვენი გადარჩენისთვის არის და არა ჩვენი განებივრებისთვის. მადლი მოდის, როდესაც ადამიანი ითხოვს მას. თუ არ ითხოვს, მადლიც ივიწყებს მას. მადლი განსწმენდს ადამიანს, კურნავს ყოველი ბოროტებისაგან. მადლის მოპოვება ადვილი არ არის, მაგრამ არც ძნელია. ხშირად ადამიანს მადლი გაეცლება ხოლმე, როცა იგი რაღაც ცოდვას ჩაიდენს ან რაღაცას სწორად არ გააკეთებს. ზოგჯერ ადამიანს მადლი მაშინაც ტოვებს, როცა მიღებული აქვს და ვერ გრძნობს ამას, მისი გული გაუხეშებულია. ღმერთს ჩვენგან მხოლოდ ლოცვა სჭირდება და მადლობა იმისთვის, რომ მადლი მიიღო. 
არ არსებობს ადამიანი, რომელიც უფალს სძულს. ჩვენს ცოდვებს იგი თავის თავზე იღებს. რა არის ადამიანის მოვალეობა? რომ მოუწოდოს მადლს, რომ მადლმა განანათლოს იგი. ერთი წმინდა მამა ამბობს: "ნეტარ არიან ცოდვილნი, მონანულნი ცოდვილნი, რადგანაც, როდესაც ვნანობდით, ღმერთს ვეცოდებოდით და ღვთის მადლი მოუკლებლად გადმოდიოდა ჩვენზე". მართლაც მონანული ცოდვილი ერთ პატარა ცრემლს რომ გადმოაგდებს, ის ერთი ცრემლი განწმენდს მას ცოდვებისაგან. 
მანანა ნოდია