მკრეხელობით ყოვლადწმიდა სამებას – მამას, ძეს და სულიწმინდას ვაყენებთ შეურაცხყოფას, იმისდა მიუხედავად, ვიცით თუ არა, რომ ცოდვას ჩავდივართ. ძალიან ხშირ შემთხვევაში, არცოდნა სულაც არ ნიშნავს არცოდვას. მკრეხელობა მრავალგვარი შეიძლება იყოს – ფიქრით, სიტყვით, საქციელით. შეიძლება თუ არა ყველაფერზე სიცილი? როდის სცილდება იუმორი ზღვარს და მკრეხელობაში გადადის? ხშირად ადამიანები სიწმინდეებზე ხუმრობენ, რელიგიის თემას აშარჟებენ, ანეკდოტებს ყვებიან, ამ დროს შეიძლება ვერც ხვდებიან, რომ მკრეხელობენ. ამ თემებზე იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი,მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრება. 
– მამაო, რას ნიშნავს მკრეხელობა და როგორ საქციელს ეწოდება იგი? 
– მკრეხელობა – ეს არის აზროვნებით, სიტყვით ან საქმით ღვთის საწინააღმდეგო ქმედების განხორციელება. მკრეხელობა ზოგადად ღვთის წინააღმდეგ არის მიმართული. ამ დროს ადამიანი ცდილობს, ღმერთს შეებრძოლოს, თავისი ამპარტავნებით შეურაცხყოფა მიაყენოს და, თავისი ჭკუით, დაამციროს. ეს არის ნებისმიერ შემთხვევაში აბსურდული ძალისხმევა, რომელიც ყოველთვის მთავრდება კრახითა და წარუმატებლობით. არც ერთი დიალექტიკა, არც ერთი ფილოსოფიური მიმდინარეობა, არც ერთი, თუნდაც არარელიგიური სწავლება მკრეხელობას არ ამართლებს და გმობს კიდეც. ის ანტიადამიანურად და ანტილოგიკურად მიიჩნევა. 
– თუ ადამიანი ვერ ხვდება, რომ მკრეხელობს, ამ შემთხვევაში თუ ვარდება ის ცოდვაში? 
– აქაოდა, ვერ ვხვდები და არ ვიციო, ეს არ ნიშნავს, რომ ცოდვა არ არის. თუ ადამიანმა არ იცის, რომ მკვლელობა ცოდვაა და ის კლავს, თუ ადამიანმა არ იცის, რომ ქურდობა ცოდვაა და, რასაც ნახავს, ყველაფერს ხელს გააყოლებს, ეს სრულიად არ ამართლებს მის საქციელს. ჩვენი უცოდინრობა თითქმის არც ერთ შემთხვევაში ამართლებს ღვთის გმობას და ღვთის გმობა არასდროს შეიძლება იქნეს შეწყნარებული და გამართლებული ჩვენი უცოდინრობის გამო, გარკვეული გამონაკლისების გარდა, როცა ადამიანი შეურაცხადია, ფსიქიკურად არამდგრადი და არაჯანსაღია. ასეთ შემთხვევაში ეკლესიამ შეიძლება გამოიჩინოს ჰუმანური და კაცთმოყვარე პოზიცია. 
– ხშირად გვსმენია, როცა ადამიანი ამბობს, რომ სწამს უფალი, მაგრამ იესო ქრისტეზე ამბობს, რომ ის იყო მხოლოდ მოძღვარი და მასწავლებელი. არის თუ არა ასეთ დროს ადამიანი მკრეხელობის ცოდვაში? 
– საერთოდ ღვთის გმობა გამოიხატება იმით, რასაც ჰქვია იმ სწავლების არმიღება, რასაც წმინდა მართლმადიდებელი ეკლესიის დოქტრინა, სწავლება, მოძღვრება გვაძლევს. ეს სწავლებები მრავალი საუკუნეა მოცემული გვაქვს. წმინდა მართლმადიდებელი ეკლესიის კრებებზე დადგენილია მრწამსი, დაყრდნობილი წმინდა წერილზე, წმინდა გარდამოცემაზე და ამიტომ ღვთის გმობა რა ფორმითაც უნდა იყოს, ეს იქნება იესო ქრისტეს, როგორც ძე ღვთისას, უარყოფა, სულიწმინდის უარყოფა, მამაღმერთის, მკვდრეთით აღდგომის თუ ნებისმიერი სახარების რეალიის უარყოფა, მკრეხელობად ჩაითვლება. 
საერთოდ, უამრავი მწვალებლობა, არასწორი სწავლება, ერესი, გამრუდებული მიმდინარეობა, ადამიანის დაცემული ნებით გადმოცემული, ავადმყოფური, ილუზიური, არასწორი მიმართულებები ყოველთვის იყო და ერთ–ერთი არის სწორედ ეს, რაც თქვენ ბრძანეთ, რომ ძე ღვთისა არის არა ღმერთი, მამაღმერთის ძე, არამედ ჩვეულებრივი ადამიანი. ის, რაც თქვენ მითხარით, არის ყველაზე უფრო გავრცელებული და ყველაზე უფრო პრიმიტიული ღვთის გმობა, ვულგარული, რომ თურმე სრულყოფილი ადამიანი იყო, ძალა ჰქონდა, სასწაულებს ახდენდა, კურთხევა ჰქონდა, მაგრამ ღმერთი არ იყო. 
– მამაო, ღმერთსა და სიწმინდეებზე ანეკდოტების მოყოლა და ხუმრობა მკრეხელობის ცოდვაში გვაგდებს? ხშირად ადამიანები თვლიან, რომ ამ დროს ღმერთიც იცინის. 
– საერთოდ, ყველანაირი მასხარაობა არის ცოდვა. ეს არის სულიერი სიღატაკის და სიბლაგვის გამოხატვა, რასაც ჰქვია ანეკდოტები, რომლებსაც არაჯანსაღი იუმორი ჰქვია. იუმორი სერიოზული საქმეა და ჯანსაღი უნდა იყოს. მასხარაობა, მასხრად აგდება ადამიანის სისუსტეების, სარკაზმი, ცინიზმი ადამიანის მიმართ არის ცოდვა, მით უმეტეს, საღვთო რეალობებში გადატანა, შეხუმრება, შეთამამება – ეს მთლად სამარის გათხრაა, უკვე აქ, მიწაზევე! ყველა ადამიანის, სასულიერო პირის გამასხარავება, დაცინვა, გაკიცხვა არის ცოდვა, მით უმეტეს, აღარ ვლაპარაკობ ღმერთსა და წმინდანებზე. ძალიან მარტივი მაგალითი მინდა ვთქვა, რაც ყველამ კარგად ვიცით – რაც შენ არ გინდა დაგემართოს, სხვას არ გაუკეთო. 
– ისეთ საზოგადოებაში ყოფნა, სადაც ხშირია მკრეხელობა და ხუმრობა ამ თემაზე, ცოდვად გვეთვლება? 
– რა თქმა უნდა. პირველ ფსალმუნში წერია: "ნეტარ არს კაცი, რომელიც არა მივიდა ზრახვასა უღმრთოსასა და საჯდომელსა უსჯულოთასა არა დაჯდა". ანუ ნეტარ არის კაცი, რომელიც ასეთ ხროვაში არ მოხვდება, მაგრამ თუ შემთხვევით მოხვდა, მაშინ ნეტარია, თუ აიტანს ამას, თუმცა უმჯობესია, რომ განერიდოს. უნდა განერიდო მტერს, რომ არ დაეცე. თანამცოდველობის ფაქტი ასეთ საზოგადოებაში ყოფნით იზრდება და ამიტომ უნდა განერიდო. 
– ხშირად ადამიანები აღსარებაში ამგვარად ამბობენ: "ცოდვილი ვარ, როგორც სხვები" ან "ცოდვილი ვარ მცირე ცოდვაში". რამდენად მართებულია ეს მიდგომა? 
– არსებობს ე.წ. მძიმე ცოდვების აპიკაპიფსი. ამას ადარებენ ორ ტომარას, როდესაც ერთშია ჩადებული დიდი ლოდი, ხოლო მეორეში – პატარ–პატარა კენჭებისგან შედგენილი დიდი მასა, მაგრამ ამ ტომრებს ერთი და იგივე წონა აქვთ. ადამიანს ორივე სიმძიმე გაწყვეტს წელში, თუ ასარჩევად ექნება იგი. შესაკრებთა გადანაცვლებით ჯამი არ იცვლება. თუ მცირე ცოდვები იმდენი დაგროვდა, რომ დიდ ცოდვას გაუტოლდა, ისევე დაგვღუპავს, როგორც მძიმე ცოდვა. ამიტომ საჭიროა, მცირე ცოდვაც მოვინანიოთ ღვთის წინაშე. ქრისტიანულად თვალგახელილმა ადამიანმა კარგად უნდა დაინახოს, თუ რა უშლის ხელს წინსვლაში. უნდა იცოდეს, რომ მცირე ბოროტებას იგი დიდ ბოროტებამდე მიჰყავს. ისევე ვერ დაინახავ თხელი ქვიშით ამოლესილ ფანჯარაში სინათლეს, როგორც აგურებით ამოშენებულში. 
ის, რაც ხელს უშლის ადამიანს ნათლის მიღებაში, ყველაფერი ცუდი და ბოროტია. ქრისტემ ადამიანს იმისთვის აუხილა თვალი ემბაზში, რათა დაინახოს სიბრძნე. იყოს ბრძენი, ვითარცა გველი და სუფთა, ვითარცა მტრედი. მე ვიტყოდი, რომ უფრო საშიშია პატარ–პატარა ცოდვები, ვიდრე დიდი ცოდვა, იმიტომ, რომ პატარა ცოდვები შეიძლება დავიწყებას მიეცეს. აღსარების საიდუმლო იმისთვის მიეცა ადამიანს, რომ ღმერთმა განჭვრიტა მისი ბუნების დაცემულობა. ამ საიდუმლოთი ჩვენ განვიბანებით და ახალ ადამიანებად ვიქცევით. 
მანანა ნოდია